kahvaltıda buluşabilirdik.
kimbilir belki bir gece arkadaşlarımla oturduğum yere girerdin kapıdan.
ah ne yazık oldu.
kayıp zamanlama bizimkisi.
sen içeri giriyorsun ve ben kaldırıma adımımı atmışım bile.
bu giz, çok geç kalmış bir masal, ızdırap veren bir kader.
ellerin bir kez olsun dokunur muydu yüzüme bilemem.
oysa ne tuhaf gözlerimi kapattığımda sen hep yanımdasın.
sadece kokunu bilmiyorum.
uzaklığın tek kötü tarafı bu, yoksa seni sevmek o kadar güzel ki.
